fanisR: Συνέντευξη του Florentijn Hofman στο Yatzer

Εάν η τέχνη σε δημόσιο χώρο μετριέται από τις αντιδράσεις του κόσμου, τότε του Florentijn Hofman κατατάσσεται πολύ ψηλά. Οι άνθρωποι κυριολεκτικά τρέχουν πίσω από τα έργα του, αφού μια γυναίκα χρειάστηκε να ανασύρει το αυτοκίνητο της από το λιμάνι, όταν σταμάτησε για να φωτογραφίσει το γνωστό “Λαστιχένιο Παπάκι” ξεχνώντας να τραβήξει χειρόφρενο.

--Πώς είναι να μην φοβάστε να σκεφτείτε “Μεγάλα”- “Think BIG”;

Το κόλπο είναι να είσαι ατρόμητος. Τόλμησα την “μεγάλη” τέχνη αρκετά νωρίς, ενώ ήμουν στο πανεπιστήμιο. Κάποιοι φίλοι και εγώ ξεκινήσαμε μια εταιρία με σκοπό να κάνουμε τοιχογραφίες κατά την διάρκεια του καλοκαιριού και ένας επιχειρηματίας μας προσέλαβε για να δουλέψουμε σε ένα εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας που δεν είχε λειτουργήσει ποτέ. Ζωγραφίσαμε ένα Αλπικό τοπίο 15000τ.μ. στην πλευρά του πύργου ψύξης· ήμασταν νέοι και δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε και νιώσαμε πραγματικά καλά. Είχαμε όλα όσα χρειαζόμασταν από την αρχή: χρώματα, γερανούς, ανελκυστήρες, δουλεύοντας έξω, αλληλεπιδρώντας με το κοινό, που είναι ζωτικής σημασίας στη δουλειά μου ακόμη και σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα αμέσως άνετα. Το μυστικό σε αυτά τα έργα είναι να δημιουργήσεις ένα ευχάριστο περιβάλλον εργασίας και να βεβαιωθείς ότι ο υπεύθυνος έχει φροντίσει για την γραφειοκρατία. Τήρησα τη συμφωνία από την πλευρά μου και εκείνοι τήρησαν τη δική τους, αλλιώς θα ξόδευα όλη μου τη μέρα να ασχολούμαι με κυβερνητικούς αντιπροσώπους και δημοτικά συμβούλια.

Rubber Duck, St. Nazaire (FR), 2007, photo © S. Bellanger

Dead Fly, Work in progress, Rotterdam august 2012, photo © Florentijn Hofman

Dead Fly, Work in progress, Mexico august 2012, 3D rendering: Paul Alarcon

Fat Monkey (Macaco Gordo), Sao Paulo 2010, photo © Raquel Brust

--Το να χρησιμοποιείται τοπικά υλικά είναι πολύ σημαντικό;

Τα τοπικά υλικά είναι σημαντικά στο οτι οι εθελοντές της περιοχής μπορούν να ταυτιστούν με το γλυπτό. Αυτή τη στιγμή δουλεύω το “Dead Fly” για την Ημέρα των Νεκρών στο Μεξικό, όπου σκοπεύω να χρησιμοποιήσω χαρακτηριστικά χάρτινα διακοσμητικά (paper picado) που είναι άμεσα αναγνωρίσιμα στην τοπική κοινότητα. Αν θες να έχεις την προσοχή των ανθρώπων και να δεχτεί το έργο σου, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να τους βάλεις να συμμετάσχουν, έτσι είναι καλό να χρησιμοποιήσεις ένα υλικό που μπορούν να αναγνωρίσουν. Μου αρέσει επίσης ν παρουσιάζω γνώριμα στοιχεία από μία διαφορετική οπτική γωνία, όπως στην περίπτωση με τη χρήση σαγιονάρων στο “Fat Monkey” στη Βραζιλία και τοπικά παραγόμενων σανίδων στο “The Big Yellow Rabbit” στη Σουηδία.

Stor Gul Kanin, Örebro (SE) 2011, photo © Lasse Person

Slow Slugs, Work in progress, Angers august 2012, photo © Nicolas Courtade

--Ακούω έχετε “Μεγάλες” αντιδράσεις για το έργο σας. Τί κάνει ο μέσος άνθρωπος όταν το βλέπει;

Οι άνθρωποι είναι πολύ ενθουσιώδεις. Εντυπωσιάζονται από τα γλυπτά και από την συνολική προσπάθεια. Έχουμε σχεδόν ολοκληρώσει το “Slow Slugs” φτιαγμένο από 40000 πλαστικές σακούλες που κινούνται από τον άνεμο. Θα παρουσιαστεί για τρείς μέρες από τις 7 Σεπτεμβρίου και μετά στην περιοχή Angers της Γαλλίας. Οι γυμνοσάλιαγκες θα αναρριχώνται αυτήν την απότομη σκάλα που οδηγεί σε έναν τεράστιο Καθολικό ναό, σηματοδοτώντας ουσιαστικά το αργό σύρσιμο προς τον θάνατο. Πρόκειται για την θνησιμότητα, τη φυσική φθορά και την αργή μόλυνση των εμπορευματοποιημένων κοινωνιών από το πλαστικό, έτσι είναι τόσο σύντομη η παραμονή (3 μέρες). Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι τρελό να δουλεύεις για δύο μήνες για κάτι που θα διαρκέσει για μόλις τρείς μέρες, αλλά όλα είναι μέρος της ιδέας. Πάντα λέω στους ασκούμενους μου ότι αναπόφευκτα ο χρόνος και η προσπάθεια που κατέβαλαν σε έργα ξεχνώνται όταν είναι το τελικό αποτέλεσμα που παραμένει.

--Λοιπόν, τί θα συνέβαινε εάν δεν επιτρεπόταν σε κανέναν να βγάλει φωτογραφίες τα έργα σας; Είναι μεγάλη υπόθεση τα ισχυρά αποδεικτικά στην εφήμερη τέχνη; Δεν είναι η ανάμνηση της αρκετή;

Αυτό είναι μια πολύ καλή ερώτηση! Δώστε μου λίγο χρόνο και θα κάνω ένα έργο που δεν θα επιτρέπεται να φωτογραφηθεί! Νομίζω πως είναι μια πολύ καλή ιδέα! Έχω σκεφτεί να φτιάξω ένα γλυπτό μιας φωλιάς τυφλοπόντικα που θα έχει σκοτάδι στο εσωτερικό του, όπου ο κόσμος θα πρέπει να πέφτει στα γόνατα και να μπουσουλάει, χωρίς να έχει ιδέα πού πηγαίνει, αλλά αυτό είναι όσο πιο κοντά έχω έρθει σε αυτό το concept! Θα είχε ενδιαφέρον να δημιουργήσω κάτι τόσο μεγάλο και εντυπωσιακό το οποίο ο κόσμος δεν θα επιτρεπόταν να φωτογραφίσει. Όμως και πάλι αυτό είναι κάτι που τα μουσεία κάνουν όλη την ώρα! Στην τελική μου αρέσει το κοινό να κυκλοφορεί την δουλειά μου μέσα από το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οπότε αν δεν ήταν κανείς τριγύρω να την δει, τότε θα έπρεπε να κάθομαι να τα φωτογραφίζω μόνος μου!

Lookout Rabbit, Nijmegen (NL) 2011, photo © Monique Zoon

Beukelsblauw, Rotterdam 2004-2006, photo © Rick Messemaker

--Η κατεδάφιση των έργων σας είναι μια “Μεγάλη” περίσταση, είναι τόσο διασκεδαστικό όσο η κατασκευή τους;

Υπάρχει μια εικόνα του “Lookout Rabbit” που κατεδαφίστηκε μετά από ένα χρόνο στο διαδίκτυο. Προσέλαβαν αυτήν την εταιρία όπου τα χρώματα της εταιρικής της ταυτότητας τύχαινε να είναι τα ίδια με εκείνα που είχα χρησιμοποιήσει για να καλύψω τα σπίτια που ήταν μια καταπληκτική σύμπτωση! Το μόνο πράγμα που δεν είχα παρατηρήσει ήταν η πορτοκαλί ρήγα στο λογότυπο τους, την οποία ζωγράφισαν κατά μήκος της βάσης του ακινήτου, όταν ήταν έτοιμο να κατεδαφιστεί. Εγώ πίστευα ότι ήταν γκράφιτι, έτσι πήρα ένα κουβά μπλε μπογιά και το κάλυψα. Την επόμενη μέρα όταν ήρθαν οι γερανοί (με το μπλε & πορτοκαλί λογότυπο) συνειδητοποίησα τί είχα κάνει, αλλά ήταν πολύ αργά. Σκέφτηκαν ότι είμαι τελείως τρελός, αλλά για εμένα είναι πολύ σημαντικό να ελέγχω τη ζωή των έργων μου μέχρι το τέλος, όποτε αυτό είναι δυνατό. Είναι πάντα λίγο λυπηρό, αλλά η έλλειψη των έργων είναι μέρος της διαδικασίας. Με αυτόν τον τρόπο τα έργα μου κλείνουν τον κύκλο τους· αλλάζεις έναν δημόσιο χώρο προσθέτοντας κάτι νέο, μετά το αλλάζεις πάλι αφαιρώντας το, και εκεί αρχίζει να σου λείπει. Πραγματικά αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι τον δημόσιο χώρο. Μπορώ να σας πω αμέτρητες ιστορίες από ακτιβιστές που μάζευαν υπογραφές για να κρατήσουν το έργο, αλλά όπως είπα, η έλλειψη που δημιουργείται είναι μέρος της ιδέας!